رشته مهندسی هوا فضا

بسياري‌ از داوطلبان‌ آزمون‌ سراسري‌ كه‌ رشته‌ مهندسي‌ هوا فضا را انتخاب‌ مي‌كنند، اطلاع صحيحي‌ نسبت‌ به‌ اين‌ رشته‌ ندارند‌ و آن‌ را با خلباني‌ يا نجوم‌ اشتباه‌ مي‌گيرند. در حالي‌ كه‌ هدف‌ اين‌ رشته‌ آماده‌ كردن‌ مهندسي‌ است‌ كه‌ بتواند در زمينه‌ طراحي‌، ساخت‌ و آزمايش‌ هواپيما فعاليت‌ كند. در واقع‌ كار مهندس‌ هوا فضا قبل‌ از بيرون‌ آمدن‌ هواپيما از كارخانه‌ است‌ و او در مورد چگونگي‌ به‌ پرواز درآوردن‌ يك‌ هواپيما آموزش‌ نمي‌بيند. به‌ عبارت‌ ديگر مهندسي‌ هوا فضا مجموعه‌اي‌ از علوم‌ و توانايي‌هاي‌ علمي‌ و عملي‌ در زمينه‌ تحليل‌، طراحي‌ و ساخت‌ وسايل‌ پرنده‌ نظير هواپيماها، بالگردها، گلايدرها، موشك‌ها و ماهواره‌ها است‌. اين‌ رشته‌ بر چهار پايه‌ آئروديناميك‌ ، جلوبرندگي‌ ، مكانيك‌ پرواز و سازه‌هاي‌ هوافضايي‌ استوار است‌.كه در اين ميان آئروديناميك به مطالعه و بررسي جريان هوا، محاسبه نيروها و گشتاورهاي ناشي از آن بر روي جسم پرنده مي‌پردازد و مهندس هوافضا با فراگيري اين علم به تحليل جريان‌هاي پيچيده در اطراف اجسام پرنده پرداخته و با به دست آوردن نيروهاي آئروديناميكي امكان بررسي پايداري و طراحي سازه را فراهم مي‌كند. جلوبرندگي به مطالعه و بررسي سيستم‌هاي جلوبرنده اعم از موتورهاي پيستوني، توربيني، راكت‌ها و نحوه توليد نيروي رانش در آنها مي‌پردازد. مكانيك پرواز به مطالعه و بررسي رفتار و حركات جسم پرنده با استفاده از اطلاعات آئروديناميكي، هندسي و وزني مي‌پردازد در واقع علم مكانيك پرواز از عملكرد تشكيل مي‌شود و عملكرد به بررسي بُرد، مسافت نشست و برخاست، مداومت پروازي در سرعت‌هاي مختلف و پايداري و كنترل وسايل پرنده مي‌پردازد و در نهايت سازه‌هاي هوافضايي به مطالعه و بررسي سازه‌هاي هواپيما و ديگر وسايل پرنده مي‌پردازد و هدف آن طراحي سازه‌هايي است كه علاوه بر استحكام كافي در برابر بارهاي آئروديناميكي و ساير بارهاي استاتيكي وارد بر وسايل پرنده ، حداقل وزن را نيز داشته باشند. توانايي‌هاي‌ لازم : زيربناي‌ اين‌ رشته‌ رياضيات‌ است‌ و همچنين‌ فيزيك‌ و شيمي‌ تا حدودي‌ لازم‌ مي‌باشد و بيشتر دروس‌ اين‌ رشته‌ به‌ زبان‌ انگليسي‌ است‌. مهندسي‌ هوا فضا يك‌ رشته‌ فني‌ است‌ و عموماً كساني‌ كه‌ وارد رشته‌هاي‌ فني‌ مي‌شوند، بايد آمادگي‌ كار در كارخانجات‌ را داشته‌ باشند و همچنين‌ بايد افرادي‌ قوي‌ و داراي‌ پشتكار باشند. موقعيت‌ شغلي‌ در ايران : مهندسين‌ هوا فضا مي‌توانند در صنايع‌ و مؤسسات‌ تحقيقاتي‌ هواپيمايي‌، موشكي‌ و ماهواره‌ فعاليت‌ كنند. همچنين‌ در كليه‌ مؤسسات‌ و سازمان‌هايي‌ كه‌ به‌ نحوي‌ از وسايل‌ پرنده‌ استفاده‌ مي‌كنند، به‌ عنوان‌ كارشناس‌ تحقيق‌ در عمليات‌ و تعمير و نگهداري‌ فعاليت‌ نمايند. از سوي‌ ديگر چون‌ سازه‌ اتومبيل‌ و كشتي‌ مشتركات‌ زيادي‌ با سازه‌ يك‌ هواپيما دارد و توربين‌هاي‌ گاز يك‌ نيروگاه‌ يا ايستگاه‌ پمپ‌گاز همانند يك‌ موتور جت‌ تحليل‌ و طراحي‌ مي‌گردد، يك‌ مهندس‌ هوا فضا علاوه‌ بر شركت‌هاي‌ هوايي‌ در نيروگاه‌ها، صنايع‌ نفت‌ و گاز و صنايع‌ خوردوسازي‌ فرصت‌هاي‌ شغلي‌ خوبي‌ دارد. علاوه‌ بر ساخت‌ هواپيما فارغ‌التحصيلان‌ اين‌ رشته‌ مي‌توانند در فرودگاهها در قسمت‌ تعمير و نگهداري‌ هواپيما‌ و همچنين‌ در صنايع‌ دفاع‌ روي‌ طراحي‌ موشك‌ و جنگ‌افزارها فعاليت‌ كنند يا مي‌توانند روي‌ آئروديناميك‌ خودروها، سازه‌هاي‌ خودروسازي‌ و توليد توربين‌هاي‌ بخار براي‌ توليد برق‌ كار كنند. درس‌هاي‌ اين‌ رشته‌ در طول‌ تحصيل : دروس‌ اصلي‌: نقشه‌كشي‌ ، استاتيك‌، مقدمه‌اي‌ بر مهندسي‌ هوا فضا، مكانيك‌ سيالات‌، رياضي‌ مهندسي‌، ديناميك‌، ترموديناميك‌ ، مباني‌ برق‌ ، ارتعاشات‌، مقاومت‌ مصالح‌، كنترل‌ اتوماتيك‌، علم‌ مواد، انتقال‌ حرارت‌، آزمايشگاه‌ موتور انتقال‌. دروس‌ تخصصي‌: آيروديناميك‌ ، مكانيك‌ پرواز ، آزمايشگاه‌ آيروديناميك‌ ، طراحي‌ هواپيما ، تحليل‌ سازه‌ها، اصول‌ جلوبرندگي‌، زبان‌ تخصصي‌، طراحي‌ سازه‌هاي‌ هوايي‌ ، پروژه‌.(بسياري از درس‌هاي اين رشته همراه با آزمايشگاه است).