دوره آموزشی عکاسی دیجیتال 2
ﺩﺭﺱ ﺍﻭﻝ- ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺎ- ﺑﺨﺶ ﺍﻭﻝ
ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ (Histogram)
ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻬﻢ ﻭ ﭘﺮﮐﺎﺭﺑﺮﺩ ﺩﺭ ﻋﮑﺎﺳﯽ ﺩﻳﺠﻴﺘﺎﻝ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺮﺍﺕ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﮔﺎﻡ ﻫﺎﯼ ﺑﺴﺰﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻧﻮﺭﺳﻨﺠﯽ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺑﺼﺮﯼ ﻧﻮﺭ ﻭ ﺭﻧﮓ ﺩﺭ ﻋﮑﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻳﺎﺩ ﮐﺮﺩ، ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﻋﮑﺎﺳﯽ، ﺍﺯ ﺛﺒﺖ ﻋﮑﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﻭﻳﺮﺍﻳﺶ ﻭ ﭼﺎﭖ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻋﮑﺎﺳﺎﻥ ﻭ ﺍﺩﻳﺘﻮﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﯼ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﻪ ﻟﺤﺎﻅ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺁﻥ، ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﻫﺎﯼ ﺩﻳﺠﻴﺘﺎﻝ، ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﮐﺎﺭﺑﺮﺍﻥ ﻧﺮﻡ ﺍﻓﺰﺍﺭﻫﺎﯼ ﺣﺮﻓﻪ ﺍﯼ ﻭﻳﺮﺍﻳﺶ، ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻭ ﭼﺎﭖ ﻋﮑﺲ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺎ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ.
ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺎ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭﻫﺎﻳﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﺯﻳﻊ ﺗﻮﻥ ﻫﺎﯼ (Tone: ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺗﻴﺮﮔﯽ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﻳﺎ ﺭﻧﮓ) ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﻳﮏ ﻃﺮﻑ ﺑﻪ ﺗﻴﺮﻩ ﺗﺮﻳﻦ ﺗﻮﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻳﮏ ﻃﺮﻑ ﺑﻪ ﺭﻭﺷﻦ ﺗﺮﻳﻦ ﺗﻮﻥ ﺧﺘﻢ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﺼﺎﻭﻳﺮ ﺭﻧﮕﯽ، ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺗﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﺭﻧﮕﯽ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺼﺎﻭﻳﺮ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﺳﻔﻴﺪ، ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺗﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺎ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭﻫﺎﻳﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻣﺤﻮﺭ ﻋﻤﻮﺩ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﻣﺤﻮﺭ ﺍﻓﻘﯽ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺮ ﻣﻘﺎﺩﻳﺮ ﺗﻮﻥ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺗﻴﺮﻩ ﺗﺮﻳﻦ ﺗﻮﻥ ﺗﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﺗﺮﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺤﻮﺭ ﻋﻤﻮﺩﯼ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎﺳﺖ. ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﺯ ﻣﺤﻮﺭ ﺍﻓﻘﯽ ﻳﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﯽ ﻭ ﺭﻧﮓ، ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎﻳﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﻭﯼ ﺁﻥ ﺗﻮﻥ ﺭﻧﮕﯽ ﻳﺎ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻳﻌﻨﯽ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﯼ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺑﻴﺸﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺗﻮﻥ ﺧﺎﺹ ﺩﺭ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﺑﺨﺸﯽ کم تر ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﺗﻌﺪﺍﺩ کم تری ﺍﺯ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎﯼ ﺣﺎﻭﯼ ﺗﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﺑﺨﺶ ﺍﺳﺖ. ﻭﺍﺿﺢ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﺻﯽ ﺛﺒﺖ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻘﺎﻁ ﺧﺎﺹ، ﺍﺭﺗﻔﺎﻋﯽ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺻﻔﺮ ﺩﺍﺭﺩ. ﻟﺬﺍ، ﻧﻤﻮﺩﺍﺭﯼ ﺑﺎ ﺗﺮﺍﮐﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﮐﻢ ﻭ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺻﻔﺮ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺑﺨﺶ ﻫﺎ، ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﺩﺭ ﻋﮑﺲ ﺛﺒﺖ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﻠﯽ، ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﺻﻠﯽ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﯽ (Luminosity ﻳﺎ Luminance)، ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﺗﮏ ﺭﻧﮓ (Color) ﻭ ﺑﺮﺁﻳﻨﺪ ﺭﻧﮕﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ RGB ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻫﺎﯼ ﻓﺎﺣﺸﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻫﺮ ﻳﮏ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﻧﻮﻉ ﺩﺭ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻧﻮﺭ ﻭ ﺭﻧﮓ ﺩﺭ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻮﺛﺮ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﯽ
ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﯽ ﺑﺎ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﯼ ﻻﺗﻴﻦ Brightness Histogram ﻳﺎ Luminosity Histogram ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺍﺯ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺎ، ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﯽ ﻫﺮ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﻣﺒﻨﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮔﻴﺮﺩ. ﺍﻳﻦ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ، ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﯼ ﺗﻴﺮﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻋﺪﺩ ﺻﻔﺮ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﻄﻠﻖ (ﻋﺪﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﯽ) ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻭﯼ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻓﺎﻗﺪ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺳﻴﺎﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ، ﺍﺯ ﭼﭗ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻴﻢ، ﻣﻘﺎﺩﻳﺮ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﯽﺭﻭﺩ.
ﺍﻏﻠﺐ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ، ﺍﺯ ﺳﻴﺴﺘﻢ ۸ ﺑﻴﺘﯽ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺎﻭﯼ ۲۵۶ ﺗﻮﻥ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻋﺪﺩ ﺻﻔﺮ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ، ﻋﺪﺩ 255 ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﻄﻠﻖ (ﺣﺪﺍﮐﺜﺮ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﯽ) ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﺎ ۲۵۶ ﺗﻮﻥ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺭﺍ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ.
ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪ، ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻧﻤﺎﻳﺎﻧﮕﺮ ﺗﻴﺮﮔﯽ ﻫﺎ (Shadows)، ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺮ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﻣﻴﺎﻧﻪ (Mid Tones)، ﻭ ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﻤﺎﻳﺎﻧﮕﺮ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺷﻦ (High Lights) ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﻧﺪﺭﺕ ﺍﻳﻦ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻫﻢ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ. ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻭ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺑﻴﺸﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺗﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﺹ ﺩﺭ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
ﺑﺮﺵ ﻳﺎ Clip ﺩﺭ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ
ﻳﮑﯽ ﺍﺯ مهم ترین ﮐﺎﺭﺑﺮﺩﻫﺎﯼ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ، ﻣﺸﺨﺺ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﺵ ﻳﺎ ﮐﻠﻴﭗ ﺩﺭ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺷﻦ ﻭ ﻳﺎ ﺗﺎﺭﻳﮏ ﻋﮑﺲ ﺍﺳﺖ.
ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﺍﺯ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﭼﭗ، ﻣﺤﻮﺭﻫﺎﯼ ﻋﻤﻮﺩﯼ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﺻﻄﻼﺣﺎ ﺩﺭ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﺑﺮﺵ ﺩﺍﺭﻳﻢ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﺍﺯ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎ، ﺣﺎﻭﯼ ﻫﻴﭻ ﺗﻮﻥ ﺭﻧﮕﯽ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﻄﻠﻖ ﻳﺎ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﻄﻠﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﻴﺚ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﮑﺎﺱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﮑﺎﺱ ﻣﯽﻓﻬﻤﺪ ﺩﺭ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﻳﯽ ﺍﺯ ﻋﮑﺲ ﻫﻴﭻ ﺟﺰﺋﻴﺎﺗﯽ ﺛﺒﺖ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﻧﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﺭﻧﮕﯽ ﺛﺒﺖ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺣﺎﻝ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎﯼ ﺑﺮﺵ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ (ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﺑﺎ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺑﻴﺸﺘﺮﯼ ﻣﺤﻮﺭﻫﺎﯼ ﻋﻤﻮﺩﯼ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ) ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﮐﻤﺘﺮﯼ ﺩﺭ ﻋﮑﺲ ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
